Bernat Aucouturier

Praktika psikomotrizitatearen aita da Bernard Aucouturier frantsesa. 1934an jaio zen Tours alboko herri batean. Txikitatik giro pedagogiko irekian hezia izan zen. Aita irakaslea zuen eta antzerkia asko gustatzen zitzaiona. Freineten laguna zen, eta haren pedagogia jarraitzen zuen. Ama, berriz, ezkerreko militantea zen, gai sozialekin oso konprometitua zegoena eta politikan murgildua zebilena. Giro horretan, gurasoek inoiz ez zuten behartu eskolara joatea, eta nahi zuenean joaten zen.

 

 

Aucouturierren jarduera psikomotrizean hiru helburu argi daude:

·                    Haurrari BERA IZATEN lagundu behar zaio, horrela SORTZEKO gai izan dadin. Horretara iristeko haurra entzuna, onartua, lagundua, bortxatu gabe eta helduaren nahietara makurtu gabe sentitu behar du bere burua.

·                    Pertsonen arteko harremanak. Lehenengo helburuak zuzenki bigarren honetara eramaten gaitu.

·                    Piagetek dioen pentsamendu eraginkorrerako gertutasun eta gaitasuna.

Hiru helburu hauek dira gure ikuspegitik globalizazioa osatzen dutenak. Honen guztiaren zailtasuna haur bakoitza ez-hitzezko eremu batetik ulertzean datza. Eskakizuna ezagutu eta erantzun egokia ematean.

Haur bakoitzak bere sakoneko historia pertsonalaren adierazpen motorea du, beste guztiengandik desberdina izango dena, aniztasuna. Hau dela eta ez-hitzezko adierazpen motorea ulertzen ikasi behar dugu; hau da, haurra nola mugitzen den, bere gorputza nola erabiltzen duen, begiratzeko era, barre egiteko erraztasun edo zailtasuna, negar egiteko edo bere desadostasuna adierazteko modua, erritmoa, zailtasun baten aurrean duen arnasketa, jolasean agertzen duen kilikadura, espazioak eta pertsonak inbaditzeko era, jokoan eta harremanetan dituen inhibizioak, bere erantzunak... Agerpen hauei guztiei adierazpen motorea deitzen diogu.

Haur horiekin dagoen hezitzaileak ume bakoitzaren adierazpen motrizari zentzua eman eta garatzen jakin behar du, horretarako baliabide egokiak erabiliz.

Psikomotrizitateaz hitz egiten denean nahitaezkoa da zenbait kontzeptu teoriko erabiltzea, adibidez plazerraren dinamika, haurraren heldutasuna, azken hau ez bakarrik neurologia aldetik ulertua, baita motrizitate, afektibitate eta gaitasun kognitiboa kontuan hartuz ere.

Helburu hauek abian jartzeko gune berezi bat behar da: psikomotrizitateko gela, material egokia eta denbora.

Behin gela horren barnean, sarrera eta irteerako erritualak daude, baita saio guztian zehar mantenduko den araua ere: hemen ez da minik egiten. Heldutasunerako ibilbide bati ekiten zaio, saio bakoitzak hasiera, bilakaera eta bukaera bat duelarik.

Alor desberdinak lantzeko guneak daude:

1-           Berraseguratze sakona.

2-           Sensomotor plazerra.

3-           Joko sinbolikoa.

4-           Errepresentazioa.

Azken gune hau Distantziazio gune izenez ere ezagutzen da. Bertan lan pedagogikoagoa egiten da, materiala eta helduaren hizkera aldatzen direlarik.

Gune desberdinetako jolasak haurraren garapen sortzailea, afektiboa, soziala eta kognitiboa bultzatzeko balioko du. Baina, batez ere, haurraren deszentrazioa erraztuko du, pentsamendu operatorioa, irakurtze-idazte prozesura hobeto hornituta igarotzeko.

Psikomotrizitateaz dihardugunean garapen integralaz eta jarduera batez mintzo gara.

Pertsonalki praktika psikomotriza Haur Hezkuntzan kontuan hartu behar den ardatz nagusi eta oinarrizkotzat daukat.

  ______________________________________________________________

Psikomotrizitatea[1] from slopez060